Debates

Escapa abril como se non lle gustase o que ve e presentise un maio aínda peor. Por un lado e por outro a xente anda a discutir e os acordos non se desexan nin se agardan. Onde había paz, parece que se pode extinguir, e as guerras abertas continúan cunha vitalidade digna de maiores metas. É o noso mundo, non hai dúbida, e seguen a gobernalo os instintos máis primarios, sen que as sorpresas poidan aparecer como medio de adquisición dunha alegría imprescindible.

Con este panorama será bo que miremos a onde poidamos, sen desmaio e con moitos folgos, ata atopar o sorriso da complicidade satisfactoria. Hai cousas boas, moitas, e diferentes para cada un, que nos convidan a sermos merecedores delas.

Seica, según me dixeron, para velas, é bo non andar con orelleiras.

Persoas esforzadas nun equipo

Intentos solidarios de xuntar

Os anceios, ideas e os traballos

Perseguindo ver un triunfo nunha meta

Son sistemas baseados en apoios

Nas axudas que se dan sen dubidar

Escapando de egoísmos estelares

Volvendo o colectivo principal

Emocionan na beleza que transmiten

Encandilan nos sorrisos que nos deixan

Ilusionan nos anceios que propoñen

Facéndonos sentir seres mellores

Se acadamos sentir o seu interés.

.

Adultos

Contáronme unha historia XXX. Ou case. En realidade constituíu todo un relato pornográfico rematado de mala maneira. Os protagonistas, uns amigos; a vítima, mellor as vítimas, unha parella de cans:  a cadela, que non tiña moitas gañas de estrea sexual,  e  un can, desexoso de asegurar a súa continuidade xenética. Seica levaron aos dous animais para un paraíso campestre, con zonas nas que se podía presupoñer un fermoso e natural acoplamento canino, pero nada, quizais por estaren fóra do seu medio cotiá, quizais por falla de tempo para o achegamento, nada de nada, nin suspiro, nin desexo, nin trazas de que se fose presentar. De aí a levalos á residencia canil da damisela perruna, todo un. Resultados  nulos, sobre todo por parte da ama do territorio, esquiva e fuxidía, probablemente para darse a valer e que lle fixesen, porén, as beiras de xeito estimulante. Os humanos, que todo o leamos, seica tiveron a ocorrencia de inmobilizar manualmente á cadela e permitir así o acceso do can. Pero foi exceso, e a cadeliña queixouse, laiouse, berrou e non se foi porque non puido. Reacción humana irrefrenable, por mais que indebida, resultou o tirón de separación coital, que, entre cans, non produciu separación real, pero levou aos berros a macho e femia, xuntos, e non con pracer precisamente.

Os libros, que todo o gardan, dentro das fermosas páxinas realistas de Vargas Llosa, deron a información necesaria para solventar o caos: Un caldeiro de auga ben fría por riba dos animais, sobre todo mollándoo ben a el, e punto final.

Debo aclarar que, polo visto neste caso concreto, o premio Nobel non se documentou ben para a novela. Non abonda cun caldeiro de auga fría, son precisos a lo menos dous.

O asunto acabou así pasado por auga e cunha inundación de tamaño considerable. Non sabemos de momento se haberá crías, pero danos colaterais si que os houbo, e de todo tipo.

A burra era pequena,

ben o sei,

baixiño tiña o lombo

para min,

andar un pouco torpe

na carreira,

e pelo case branco

todo el.

Eu víaa algo fráxil,

de cargada,

mais sendo ás veces libre,

indo ao seu,

feliz me parecía

se a miraba

Na vida aló nos ollos

moi sentidos,

con sitio para min,

con calor,

había un ser querido,

case débil,

no amor que suscitaba,

de arredor.






.

Impresentables

Hoxe indigneime un pouquiño.

Durante esta semana estiven a remoer nesa oferta de desemprego (en unidades de mil de persoas) da compañía de teléfonos de sempre, así como a oferta de recompensa para os directivos (en unidades de millón de euros). Non daba crido a problemática de que andaban a falar, e xa que a proporcionalidade das ofertas amosaba ceros de sobra, eu tamén resolvín poñerlles cero euros meus na empresa (directamente, indirectamente xa sei que llos ha dar o goberno cando proceda). E deime de baixa. Xa. Sen máis.

Agora, como estou con outra compañía máis pequena, imaxino que esas primas ou bonus, ou premios ou corrupcións serán un chisquiño menores. Agardo.

Quero indignarme tamén cos bancos e ando a mirar como... (Non vaia ser que eles se indignen comigo antes).

Vive tristeza comigo

desde que te vin partir,

a vida foise contigo

e quedou tan só sufrir.

Ti eras o que eu quería

para ocupar o meu lado

Eu era o que che dicía

que seguía namorado.

Onde estás que non te vexo,

que non che sinto o alento,

Triste estou, pero desexo

volverme sentir contento.

Se ti non has de tornar,

eu tamén hei de marchar

por atopar un lugar

onde vivir sen amar.

.

Primavera

 Na estación da primavera entra de vez en cando o tren do frío. Así, pasear pola horta volve recordar ese vento xélido, de inverno duro, que deixa os pómulos con pel tirante e fai que as mans busquen resgardo nos petos. Son pouco días, pero son días fermosos porque nos deixan ver o coñecido baixo ángulos distintos. A curiosidade, innata en min para todo aquilo que me interesa, obrígame a estarlle agradecido a estes días regalados para romper as bonitas monotonías do tempo das flores.

Corazón

É modestia aniñarte polos cotos,

ou que andes entre as herbas arrastrado,

se chegas a poñerte colorado

tórnaste froito dos que fan devotos.

Encanto da pequena redondez,

elegancia paisana no teu porte

saíndo de entre as follas, cando hai sorte,

flores tras flores, unha e outra vez.

Polas restras xa furado, en altura,

magoado, sangue dás de corazón,

maduro, querido froito sen cura.

Exquisito, o sabor é evocación,

único e persistente. Se nos dura

na memoria, é por ser un careixón.

.

Fe

Din que a fe move montañas. Eu oíno, e lino por aí, non lembro onde, pero máis dunha vez, seguro. Agora cada vez que se fala de montañas, eu acórdome da fe. Tamén con eso de se a montaña non vai a Mahoma, Mahoma irá á montaña. Incluso vin a película de O home que subiu a unha cuíña e baixou unha montaña, por se era cuestión de fe tal cambio, pero non. Tamén fun ás Médulas, mais dixéronme que os que cambiaran as cousas de sitio, as montañas, foran os romanos, e non fora pola fe, senón polo ouro que había nelas.

Ultimamente ando a mirar pola zona das Pontes, porque alí, agora, hai unha montaña máis grande do que nunca houbo. É noviña do trinque, de pouquiños anos. Fun por se alí, como queda no camiño de Vilalba, collendo á man dereita (á dereita, eh!), e xa se sabe, coa influencia do cardeal, era realmente cousa de moita fe. Pois tampouco. Era causa do carbón da mina; en realidade era a escombreira, a cousa máis alonxada da espiritualidade que un pode imaxinar. E estou decepcionado.

Moverá montañas realmente?

Ontas, natos, sonta, tanos, tosna, nasto, tasno...

Escapáronse as letras dunhas notas,

Fugadas por perderen o sentido,

E uníronse moi tolas por ser santo

Aplicándose en modo decidido

A un ex-papa neste intre xa difunto.

Palabra recollida por prelados

Que, co palio, atárona ben curta,

Protexéndoa con báculos aos lados.

Tendo santo elixido de antemán

Os miragres habían ser chegados,

Por correo con letra feita á man.

El obrou o seu miragre, como non,

Resolveuno con mostras de valía

Á monxiña resolveulle o parkinsón

Dándolle a mellor caligrafía

Nas cartas que escribía para el,

Garantíndolle así que a axudaría.

Na loita a superar a adversidade.

Santo ben curioso este que vén

Que tendo nel poder de santidade

Precisa boa letra pra ler ben.

As cousas celestiales non sorprenden

Sabéndose o difícil dos divinos

En mentes terreais coma estas nosas

Perdidas normalmente en desatinos

Ingratos, nin vemos as axudas

Que prestan os prelados efusivos

Con cálidos repartos amorosos

En caso de nos veren pouco esquivos.

Pastores dunha terra sen ovellas,

Non queren converternos en borregos

Só buscan para nós a salvación,

Enchéndonos de luz os ollos cegos

Que non volven a ver, tan deslumbrados

Por todo canto dá ter moita fe.

Pregándolle extasiados ao futuro

Liberados dun mundo, que un non ve,

Con males, con pecado e sen perdón,

Remata cada rezo un abofé.

.

Plantas

Hai anos regaláronme unha planta dentro dun maceteiro de cana. Era un cesto precioso, grande, de cor escura e coas varas mestas e apretadas. Víase moi ben feito. A planta non recordo cal era. Si sei que, ao pouco tempo, o cesto foi papeleira, e despois, anos despois, converteuse en caixón de xoguetes de exterior.

Dun tempo aquí, Gris, que xa é o gato máis humanizado que teño, colle o cesto como seu e métese nel sen importarlle o que poida haber dentro. A min encántame verlle os ollos verdes asomándolle polo bordo do maceteiro. Agora podo dar fe que nunca houbo mellor nin máis fermosa planta dentro del.

Hai regalos que, xa nos lazos que os envolven, resultan inesquecibles.

Os feros medos que creo

en min buscan aposento.

Son bechos que teño dentro

que están a quitarme a paz,

igual dá verme contento

ou con gañas de chorar.

Proen, proen decididos,

que máis dá hora e lugar,

para estar en min, comigo,

sacan vida de magoar

Como saben como son,

nunca deixan de atacar,

romper o meu corazón

faise modo de me amar.

.

Inutilidades

Are you on the list?

Vin unhas imaxes da policía urbana de Barcelona perseguindo a uns que vendían  roupas e obxectos sacados do lixo. A persecución remataba coas forzas da orde incautando todo o material e volvéndoo á súa anterior orixe, de onde volvería a saír de novo para ser outra vez vendido.

As esceas recordáronme unha camisa que me devolveron. Viña nunha bolsa pequena de Carolina Herrera que, á súa vez, me levou a pensar no consumo, e na nosa sociedade...

Era de papel duro, con letras en ouro sobre 212 VIP, con palabras en inglés, (o are you on the list? de antes) lembrándonos a existencia de NYC. Víase xa de lonxe que era de difícil reciclaxe. Ademais tiña as asas de tea, de algo así coma raso branco crú, ou ao mellor fibra artificial, non sei... 
 

Probablemente nos estudos de mercadotecnia que fan os de Carolina Herrera sáelles que os seus clientes non reciclan, nin reutilizan, e tiran directamente ao lixo os paquetes, xusto ao abrilos. Ao mellor fan as bolsas tan boas (ou tan malas, según para que) porque saben que poden constituír unha riqueza para aqueles que as atopan nos vertedoiros, e gárdanas, aínda que non sexa máis que para velas ou  para aproveitarlles as asas.

Ah! E se a bolsa non viñera de EEUU? Non sei, pero úleme a que 212VIP é algo de venda en tendas galegas.

Pero seguro que non son bolsas inútiles.

Perdinme debuxando pensamentos

moi altos na valía e no concepto;

das voltas que tracei, por remarcalos,

quedáronme só manchas no papel.

Perdéuseme o honor aló no fondo,

marchou con sensatez a valentía

e o tempo non curou a estupidez.

Agora nin siquera cando penso,

sinto meus altos actos de valor.

E perdo moi feliz todo interés

nas cousas tan complexas que inventamos

ao facernos a diario outras persoas,

exemplos irreais do que non somos.

.

Alimentos

Como se come eso?

Estes días andan coa feira do libro en Ferrol. Aproveitando as rebaixas (un dez por cento é un saldo se se administra ben), merquei algunha cousiña. Non había moitas casetas porque esta cidade é pequena e, dende sempre, á súa xente tíranlle máis as ciencias que as letras...

Un dos libros que collín foi Indignádevos, barato-barato, e iso que leva o prólogo de M. Rivas, porque o de castelán, co prólogo de J.L. Sampedro, xa o lera en internet, e de balde. Total, dous prólogos e un libro, catro euros cincuenta.

Hoxe, do mercado, trouxen unha pescada de boa pinta e pouco peso. Custoume algo máis có manifesto de Hessel e cando a coma vou quedar sen nada. Ata o sabor (gústame facela cocida e cun rustrido de allo e cebola con pemento doce), vaime ir desaparecendo para quedar en nada.

Preocúpame pensar que co libro, alimento ao fin tamén, me poida pasar o mesmo.

No que cabe, máis me inquieta o desa auga do deseñador galego, arrincada das profundidades da terra; auga que non é con gas, pero tampouco sen el (galega e indecisa pois, como cumpre), envasada en botellas de aluminio que a seguirán afastando da luz solar que todo o vulgariza. Canto custará?

Se a miña pescada superou o prezo do panfleto, esta auga ha andar polo custo da obra completa de Lois Pereiro. Polo menos.

A cousa aínda é peor do que pensaba, acabo de lembrar que canto máis pura é a auga  menos nos alimenta...

Non teño présa por nada;

nada me merece apuro,

agora xa sei seguro

que por esperar chegada

esta hame vir retrasada.

Non importa o que se pida,

nin se é cousa merecida,

aquelo co que soñemos,

por máis que o necesitemos,

ha de vir cando o decida.

.

Nenos

O dos nomes dos animais é algo realmente curioso na nosa terra. Creo que debe haber un saco sen fondo cheo deles, e aló imos todos a collelos, pero coidando que non se repitan xamais, evitando así confusión nos amores que nos teñen ou nos medos que nos deixan.

A memoria tráeme a imaxe dun rapaz novo levando por primeira vez o seu can a vacinar da rabia, e o veterinario da vila cubrindo un formulario sobre o animal.

-¿Nombre del perro?

-Nonchodigho.

O veterinario levanta a cabeza e mira incrédulo ao rapaz. O neno está encantado, cun sorriso debuxado na cara e orgullo de propietario a brillarlle nos ollos. O home move a cabeza e pensa que todo foi un erro, e que aquel cativo non lle pode estar faltando ao respecto.

-A ver, dime el nombre del perro, anda...

-Nonchodigho.

-Pero... ¿eres tonto, o qué? ¡Dime de una vez el nombre del perro!

O crío chora. Non hai resto de sorriso, e, hipando, resposta:

-El perro se llama Nonchodigho, de verdade que se chama Nonchodigho.

Silencio de cans a falar

coa lúa.

Distinta esta noite

E igual a hai cen anos

Que empece ou non abril

Mañá

Que máis dará.

É noite

É luz de prata

Prendida vén nas tempas

Bañándonos o ollar

Do que caen

Murchas

Follas onte verdes.

Remata xa o desexo.

É noite.

Un silencio de inverno

Case nos ameaza.

.

Intelixencia

A ciencia di, según lin hai pouco, que só existe  unha intelixencia única para tódolos campos, pero deben estar completamente equivocados. Tén que haber moitas. Varias intelixencias. Ben,  ao mellor, polo menos, dúas. Unha intelixencia práctica, que permite desenvolver estratexias e recursos que redundan en progreso económico indubidable, e outra intelixencia apacible, que só presenta atrancos para ese progreso económico desexado, e dá, por riba unha morea de condicionantes á hora de desenvolver accións que rocen, ou poidan rozar, os sentimentos. Digamos que é a intelixencia que nos permite saber esas cousas que non serven máis que para seren sabidas, sen practicidade algunha.

A este profundo pensamento fun capaz de acceder cando andaba a cortar a herba, e ao cortacéspede ocorréuselle soltar o tapón do aceite, co que o motor botou todo fóra manchando de contado máquina, persoa e herba... Inútil como é o meu coñecemento, a preocupación é amañar ese motor no taller, pagando cartos que non me apetece dar, pois eu nada sei de mecánica e teño todo o medo do mundo para poñerme a aprender desmontando este aparello enormemente complexo,  máis que nada por se ao remate sobra algunha peza.

E, se me decido, e sobra, non funcionará igual, dado que estamos nun mundo de excesos?

Entendernos, falar a mesma lingua,

contar, sentir que xuntos somos pobo.

Espallados, fundidos cunha terra,

andando co pasado na memoria

mirando con amor polo futuro,

esperanza vital do mundo noso.

Amamos dando todo canto é noso,

amamos as palabras, son a lingua,

a vida, expresión para dar futuro.

Desexos e ilusións sempre do pobo,

nos homes e mulleres fiel memoria,

pertenza inescusable dunha terra.

Por ir  metida en nós, así, a terra,

auga, sol, a chuvia e o sal son nosos,

son tesouros, son parte da memoria,

son as festas, costumes, son a lingua,

herdanza identitaria por ser pobo,

bases do presente, piar futuro.

Xuntos no esforzo por ese futuro

a unha sociedade, a unha terra

que é ela mesma cando ten un pobo

coa súa dignidade. Orgullo de noso

é cálida verba, o son dunha lingua

viva na persoa é tamén memoria.

Saber quen é un, raigames, memoria,

punto de partida de cara ao futuro,

lembrar os antergos, usando a lingua

de dentro de nós, e da nosa terra,

comunicación de todos os nosos,

mulleres e homes dun galego pobo.

Formaremos nós o galego pobo,

abrindo a cotío portas á memoria,

coa modesta honra do idioma noso

luz en Galicia, faro de futuro,

colleita vizosa que dará a terra,

en verbas de amor, en froitos da lingua.

Usamos unha lingua e somos pobo,

xente con memoria dona de futuro

con amor á terra, ao idioma noso.








.

Cambios

Cambiamos ou cámbiannos?

Non o teño nada claro, pero estou convencido que a canción tén razón no seu verso de “quen eu era xa non son”. Algo vai quedándonos no camiño. Probablemente porque as achegas que imos collendo por aí tamén necesitan sitio, e hai que dárllelo.

Recoñézome con máis facilidade en fotos que empezan a ter perdida a cor do que me sinto en historias que recordo vividas dunha maneira ben diferente a como hoxe as viviría. E non me refiro á experiencia, non.

Non creo nesas cousas que contaba G. Bush, e teño para min que vimos do mono. Preocúpame, pois, non ter unha certa garantía de que estou nun proceso evolutivo, e que isto meu non se trata dunha involución. Porque mono non quero volverme.

Non me fío. A ver como son mañá...

Por che ver a túa cariña,

por te querer namorar

heiche regalar, meniña,

toda a areíña do mar.

Así, se te volves praia,

eu ondas heime voltar

por estar sempre contigo

para poderte bicar.

.