domingo, 30 de junho de 2013

Verán







A felicidade non é un estado permanente para que poidamos saber mellor de que se trata. Para ver a diferencia. De vez en cando asoma e faise notar. Non é que cambie nada, mais todo colle o seu sitio e acomódase. Nada se precisa que non haxa e nada sobra para o momento. A felicidade é perfección.













Brillaban en azul as leves alas
movéndose ao compás dunha mirada.
O aire transparente, as follas verdes
gardaban sol dourado nas olladas.


E todo namoraba
na tarde dese luns daquel verán.


















.

segunda-feira, 24 de junho de 2013

Sincera




O valor da sinceridade.

-Estás engordando moito.
-Si!? En que o notas?
-En que de diante atrás non te acabas nunca. Imaxínate de perfil!





Cando te miro
o tempo pasa coma un suspiro









.



domingo, 16 de junho de 2013

Apostas



     Apuntáronse a un cruceiro aproveitando as ofertas de tempada baixa. Solteira unha e viúva outra, non tiñan maior problema en viaxar. Os cartos habíaos e elas ían colléndolle un gosto cada vez maior, de maneira que trataban de obter rendemento de cada un dos minutos do día, e das posibilidades que se lles ofrecían. O cruceiro era unha novidade e nesta oferta tampouco duraba en exceso. Durante dez días andaban a percorrer o atlántico, parando brevemente para visitar algunhas das capitais europeas e rematando nos países nórdicos, desde onde volverían en avión.
     
     Non tiveron excesiva sorte xa na chegada. O camarote déronllelo mesmo enriba da sala de máquinas, e non pegaron ollo en toda a noite. Cando o puxeron en coñecemento do persoal de a bordo, que resultou moi amable, realoxáronas a maior altura, co que o problema quedou resolto, e comezou o verdadeiro desfrute da viaxe. Estaban encantadas. Con todo. Ata as excursións de día, ás que se apuntaban en cada escala, lles parecían atractivas, por máis de que podían comportar, coma no caso de París unha longa viaxe de ida e volta en autobús. Pero era tan apetecible! Ou no mesmo barco atopaban atractivas actividades ás que ir. Daba o mesmo de que fosen, participaban.

     O casino era grande. O primeiro día que foron, só se dedicaron a coñecelo, por non botar moito tempo. Miraron as mesas, viron as máquinas, observaron aos xogadores e asombráronse da cantidade de cartos que se movían, cambiados en fichas, claro. Chamoulles a atención que houbese máquinas taragaperras que só custaban un céntimo a partida. Un céntimo! Elas miraron e atoparon, entre as dúas, vinte céntimos que lles ían supoñer vinte partidas! Emocionadas, foron á caixa e cambiáronas por unha ficha. Paradas diante da máquina, non se daban decidido. Non sabían que facer con ela. Despois dun anaco optaron por chamar a un croupier. El atendeunas moi ben, e explicoulles todo á perfección. Cando xa marchaba, a solteira, dubidosa, preguntoulle finalmente:
Como son vinte partidas, se ás dez nos cansamos de xogar, devólvennos o cambio?


Cando mo contaron eu pensei nos seus apelidos, por ver de atopar ancestros cataláns nalgunha delas. Pero non, non os teñen. Seino, porque a dicir verdade son tan amigas que é coma se fosen da familia, e nós somos todos galegos.

-Non, non. Non foi por tacañería, porque, fíxate, ao día seguinte volvemos, e gastamos vinte euros na ruleta. 
-Ben, vinte non; en realidade ti dez e eu outros dez.














Talvez perdamos referencias
quizais non volvan os momentos
e sintamos así quedar en nada.


Confunde o sentimento
acomodado a ritmo de ritual
e anúlanos na acción por non ser nós.
Só nós.


Vivimos noutras vidas a emoción.
















.




sábado, 8 de junho de 2013

Selectividade (ou ...

... como podemos facer para non falar galego)


   
   Teño para min que hai unha especie de vinganza nos suspensos. Que poden ser unha manifestación do resentemento de profesores que no seu día tamén foron suspendidos. Mesmo que suspenderon, que non é exactamente o mesmo, pero que neste caso debe ser máis axeitado. De malos estudantes que no seu día non daban aprobado, do mesmo xeito que hoxe tampouco son quen a aprobar na súa profesión.   

    De ser certa este teoría miña viría a corroborar iso de que os que sofren o mal de pequenos teñen máis posibilidades de seren maltratadores adultos, que os que son ensinados na violencia son violentos logo, que os que sofren abusos teñen máis tendencia a abusar, e así sucesivamente.  Debe ser unha especie de tara que marca e impide a racionalidade, mesmo a causa dunha incompletude mental que se manifesta necesariamente nas accións persoais.

   De ser certo isto, e xa digo que a min seméllamo, a cousa é grave. Gravísima; pois estaría a significar que temos como educadores, como formadores de individuos a persoas incompletas, a persoas resentidas e vingativas nada aptas para  funcións sociais. Que educación poderíamos agardar se o ensino está nas mans e nas mentes de persoas con taras?

   Se é que estes profesores non son tarados, non atopo xustificación a que alumnos de segundo do bacharalato de ciencias non poidan facer a selectividade en xuño porque non deron aprobado unha das materias que cursaban. O galego. Unha das tres linguas que debían superar para poder continuar os seus estudos de ciencias. Ao mellor suspendéronos porque, como acabarán por ir a Alemaña, é posible que non poidan seguir estudando e aprendendo a fermosa lingua da terra. Curioso mundo este, cando ademais algúns deles utilizan só o galego como lingua vehicular durante todo o día, sexa cal sexa o ámbito no que se atopen. E, posto a facer deducións, imaxino que para que iso mesmo o fagan os seus profesores habería que ter moita, moita sorte.

   A pregunta final, esa que me ronda cada ano cando chegan estas datas de xuño, é como facemos para que estes alumnos, e todas as persoas que saiban destes desastres, non acaben desexando para os seus fillos un galego optativo? Como lles dicimos que non apoien a Galicia Bilingüe e a outros coma eles?


NOTA.- Os profesores dos que falo, dos que sei, son mulleres, pero moléstame darlles visibilidade e escribir un texto non sexista; sobre todo porque así, se é que chega ás súas mans por casualidade,  acabarán tendo unha razón  máis para suspenderme a min.
















O xesto,
a altivez,
o menosprezo no ton que nos amola.
Nada ensina.


Actos egoístas no simplismo
interesado.
Conversas obrigadas
con ollos que non miran  o valor
nin onde deben.

Búscanse as linguaxes
primitivas.
Se afastan intereses non importa,
serán outros.


Desprezo na soberbia do ignorante.
Mais de cal?













.



terça-feira, 4 de junho de 2013

Felicidade(s)






    Hai días que, por máis ocupado que ande un, teñen un carácter especial. Son eses día que levan implícita unha carga de felicidade que se manifesta desde o instante en que abrimos os ollos. Non é conveniente ter moitos días así, por iso de poder individualizalos mellor, desexalos e aproveitalos coma lambóns. Sen pensar sequera canto nos falta para poder ter outro día similar.

    Por tódolos segundos dun día magnífico!












A leira que me deu a vida

A vida deume un horto neste mundo
E nel plantei de todo o coñecido
Sementes novas e apenas escollidas
Estradas nun boleo moi alegre
Coidadas sen pensar en máis futuro.

Gastada a provisión sen un reparo
Contando neses tempos con axuda
Tentamos colleitar trigo en inverno
E foi boa a colleita, e xenerosa
Así que repetimos nese intento.

Por vernos abrigados, houbo sebe
Medrando a modo e con bo xeito
De alturas superadas pola vista
Na busca de horizonte sen fronteiras.

Na porta que puxemos, os poxigos
Nunca alí pecharon para amigos.

Plantamos, e medraron, outras cousas
Tamén das que molestan e incomodan
En función do lugar ou do momento
En que nós acabamos por vivilas.

As flores cultivadas no xardín
Perfumaron e pintaron ben a leira
Malas herbas ocuparon poucos sitios
E duraron todas elas menos tempo
Sachándoas coa palabra e sen legón.

Prohibida non se viu ningunha árbore
No edén da nosa froita apetecible
Regalada cada ano sen temores
Porque si, por así prestar sabores
Naturais e sen adornos ostentosos
Galanos que tamén nos regalaron
Aprezos case sempre agradecidos.

Nunhas horas que o traballo vai a menos
Aínda estamos ocupados nos cadullos
Trafego compartido da labranza
Desta horta farturenta recibida.




















.

sábado, 1 de junho de 2013

Plantas






        Neste agrícola mes de maio parei varias veces na tenda onde merco as sementes e as plantas, ou calquera cousa que non venden nunha tenda convencional. Alí hai de todo, e en toda cantidade. A última vez que parei, para mercar hipoclorito sódico, aproveitei para coller tomates cherry, porque me contaron que non era preciso sulfatalos e que daban moito froito. Embarcado como ando en non querer sulfatos nin  químicas (o do hipoclorito é unha excepción, que a todo tén que habelas), pedín que me vendesen media ducia de pés. O dependente que me atendeu, que non semella aló moi espabilado, pero que é moi traballador (por iso o quere o xefe) agradable no trato (polo que me gusta a min) e bastante servicial; el, o rapaz,  falábame dos seus asuntos mentres me despachaba. Eu non lle entendía nada do que andaba a dicir, e despois dun par de sorrisos acompañados de seeeeeeeeeeeeh, hummm e home!, nos que só me guiaba o acento, por disimular, para que non se notase moito o perdido que andaba,  pregunteille:

-Estes tomates non fai falta sulfatalos, non?
-Non. Se non vén a peste, non.
-Como?
-Se non vén a peste non, pero se vén, hai que sulfatalos coma todos.


         Abonde dicir que, calado, collín os meus tomates por non me atrever a deixalos, e vinme pensando en quen era o espabilado...










As plantas que nós coidamos
cambian en cada estación
acompañando no cambio
sentimentos e emocións.














.