Herba e leiterías

Apañar herba.

Un dos meus paseos preferidos realízoo a cotío para apañarlles herba aos coellos e ás galiñas. En realidade non é paseo porque é ao pé da casa e por tanto resulta excesivamente curto como para ser considerado camiñada. Por riba, vou con fouciño e carretilla, así que máis semello un labrego apegado ás tradicións que un sendeirista de decathlon e gps dos tempos actuais. No meu caso non hai esforzo algún, só o abraio de pararse a contemplar, de ter tempo, os cambios que ofrece a natureza. Nesta ocasión foron as cerdeiras do veciño as que me chamaron. Non puiden menos de achegarme a elas, de verlles as flores, de meterme entre as súas pólas e de tirar un par de fotos. Non fixen nada novo, porque todos os anos me chaman a atención, e, sempre, en todos os anos e en todas as épocas, acabo por fotografalas. Polas flores, polos froitos ou ata por ese  colorido de finais de verán que as transforma nunhas árbores novas e dignas, erguendo ao ceo moi dereitas as súas polas, namentres se desangran en lucidas colores como anticipo a un letargo invernal no que se preparan, na máis absoluta desnudez, para soportar os fríos. E vense tan necesitadas neses grises días tristes que ata os paxaros, que lles papan todas as cereixas que poden no verán, volven a elas para facerlles compaña.  Hoxe non había paxaros, hoxe fun eu só o que andou a remexer por entre elas, coma se me quixese impregnar da súa brancura fresca aproveitando un dos escasos días de sol que nos leva dados esta primavera.

E os coellos e as galiñas? Felices coma min, por poderen desfrutar da herba e das leiterías que lles vou collendo.

Do branco das flores da cerdeira

ti

que as mirabas

tés a sombra

tés pétalos 

perdidos

coma olores do azar máis fuxidío.

.

Paseos

Unha volta pola ribeira. 

Pasear nunha escampada tén moitos praceres diferentes. O primeiro, gozar dun instante de aire fresco e limpo que apetece respirar, coma se saír da casa entrase na categoría da liberación. Estase ben dentro, desfrutando da lectura, da televisón, da música… da calor do fogar da que falamos moitas veces sen necesidade de aclarar máis. E en compaña, por riba.

Saír fóra, case cumprindo o deber de moverse (ou simulándoo) e verse acollido por claros de ceo azul que un non sabe se acompañarán en todo o percorrido dálle temén incertidume ao paseo. Un punto de suspense por se remata a cousa en dar a volta con apuro antes de acabar enchoupado de todo. Que, a estas alturas de ocupación, tamén resultaría divertido.

Hoxe fomos pola ribeira. Un percorrido curto e agradable, pola proximidade coa que desfrutamos do mar. Mesmo a baixada que hai ao pé da casa grande das palmeiras permite ir vendo como as árbores do peche da finca dan  unha postal fermosa en contraste co mar que se percibe entre as pólas, por entre as follas ou entre os seus grosos troncos. Chegar á ribeira, oír o son da auga do río correndo apresurada a mesturarse nun mar tranquilo (hoxe un pouco menos do habitual) e que atopen os ollos a magnolia branca da casa indiana da ribeira, é un regalo. A casa, enorme e elegante cunha preciosa galería branca, con madeiras exquisitamente traballadas, erguéndose e lembrándonos o pasado esplendoroso do que dan fe igualmente os xistos labrados e as grandes laxes de lousa do seu peche, ou, xa digo, a magnífica magnolia que tingue o aire de branco realzando a casa que adorna, xa merecerían, sen máis,  ser a razón deste paseo.

Que despois veñan os peiraos dunha aldea e doutra, ou atopemos tamén as case ruínas do vello cine, explican de seu que este sexa sempre un paseo vivo; curto, sabido, pero, e sobre todo, vivo.

O paseo dá a compaña dos camiños

Percorridos tan queridos

Pasos nas paisaxes coñecidas

Entregados 

Coma os días que nos xuntan

Son e eco nunha voz

Eses días…

As sorpresas non sorprenden

Que non veñan novidades

Que ninguén busca escoitar

.